Το στρες αποτελεί έναν φυσιολογικά, εξελικτικά επιτυχημένο μηχανισμό αντιμετώπισης των καθημερινών αντιξοοτήτων και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να επιθυμεί το άτομο την εξαφάνιση του. Μάλιστα, η επιτυχής αντιμετώπιση ενός στρεσογόνου ερεθίσματος (eustress), αυξάνει το αίσθημα αυτοεκτίμησης του ατόμου και προάγει την προσωπική, επαγγελματική ή άλλη εξέλιξή του ανάλογα πάντα με το είδος του στρεσογόνου ερεθίσματος.

Για παράδειγμα, ένας εργαζόμενος σε μια επιχείρηση που καλείται να αυξήσει τις πωλήσεις ενός προϊόντος, έχει το λεγόμενο «δημιουργικό στρες» κατά τη διάρκεια των προσπαθειών του για προώθηση του προϊόντος, ενώ όταν αυτό επιτευχθεί μπορεί να απολαύσει τους καρπούς τους κόπους του σε μια κατάσταση χαλάρωσης και απουσίας στρες. Μάλιστα, αυτό το "δημιουργικό" στρες που οδηγεί σε επιτυχία, θεωρείται ότι φέρνει το άτομο σε κατάσταση "καλύτερης προσαρμογής" από την προηγούμενη (προ του στρεσογόνου ερεθίσματος) κατάσταση που στον κλάδο της ψυχονευροενδοκρινολογίας ονομάζεται και "υπέρσταση".

Άρα, στόχος του ατόμου θα πρέπει να είναι το "πρόσφορο" στρες, εκείνο δηλαδή που θα το βοηθήσει να αντεπεξέλθει στη νεοεμφανιζόμενη δυσκολία. Εφόσον η δυσκολία υποχωρήσει εντελώς το άτομο θα πρέπει να είναι σε θέση να νιώσει την ίδια ηρεμία και γαλήνη πριν την εμφάνιση της. Με άλλα λόγια, distress προκαλείται από την ανεπιτυχή απενεργοποίηση του συστήματος του στρες όταν αυτό δεν είναι αναγκαίο.